Meetbedrijven in Nederland leveren digitale datameetdiensten voor netbeheerders, DNB’s (distributienetbeheerders) genoemd. De Nederlandse Elektriciteitswet en de daaruit voortvloeiende liberalisering van de energiemarkt in 1998 leidden tot een ontkoppeling van energiediensten, waaronder meten. Hierdoor kunnen consumenten kiezen wie hun energie levert en ook wie deze meet (afzonderlijke diensten). Meetbedrijven moeten zich houden aan een code, ACM genaamd (actuele codes energie). De naleving ervan wordt gecontroleerd door TenneT, de netbeheerder of TSO, die meetverantwoordelijke bedrijven erkent. Bevoegde bedrijven zijn opgenomen in een meetregister (MV).

Er zijn tegenwoordig meer dan 10 aanbieders voor zowel elektriciteits- als gasmeters. Sommige zijn legacy-bedrijven van vóór de deregulering die nog steeds nauw verbonden zijn met veel van de regionale DNB’s. Zo hebben veel bedrijven in het gebied van Stedin een meting door Joulz. Hetzelfde kan gezegd worden van Liander en Kenter. Anderen zijn opkomende bedrijven die zich richten op innovatief datamanagement en nauwkeurigheid. Enkele voorbeelden zijn Het Meetbedrijf en Anexo.

Het standaard contract met een meetbedrijf is langlopend en bindend, variërend van vijf tot tien jaar. Er zijn normaal gesproken twee structuren: leasen of kopen. Met de lease hoeft u vooraf geen geld te betalen, maar de jaarlijkse kosten zijn hoger. Met een koopstructuur is er een hogere vooruitbetaling met lagere jaarlijkse kosten. De kosten worden doorgaans opgesplitst over initiële installatiekosten, certificering, onderhoud of beheer en doorlopende gegevensmetingsservices. Installatie kan in een paar weken gebeuren. 

Bedrijven gaan er vaak van uit dat de meetgegevens correct zijn. Er is zelden sprake van een gegevensaudit of een proces voor kwaliteitscontrole/kwaliteitsborging (QA/QC).

Het meetbedrijf plaatst een brutoproductiemeter op de zonnelocatie. Deze meet de productie van het PV-systeem en wordt gerapporteerd aan CertiQ. De omvormer legt ook dezelfde gegevens vast. In theorie zouden deze datastromen heel dicht bij elkaar moeten liggen.

Bij grote afwijkingen tussen de brutoproductiemeter en de omvormer kunnen subsidie-inkomsten mislopen.

Inkomsten uit de levering van het net kunnen ook verloren gaan als meters kapot of defect zijn.

Zelfs traditionele energieverbruikgegevens kunnen fouten bevatten, waardoor bedrijven meer betalen dan zou moeten voor normaal energieverbruik (of dat nu piek- of dalenergie is).